Bewoners die te hoop lopen tegen plannen om het park in hun wijk te revitaliseren. Aan hen moest ik denken toen ik afgelopen week voor het eerst door het Jardin del Turia fietste. Hoeveel ophef zou de aanleg van deze kilometers lange groene ader door het prachtige Valencia hebben gegeven? En welke visionaire stadsbestuurders hadden de euvele moed om dit destijds door te zetten?
Het lijkt wel of elke Valenciaan de hardloopschoenen heeft ondergebonden. Dwars door hun stad lopen de tuinen van Turia, aangelegd op de droog gelegde rivierbedding. Zo verbindt deze groene ader de oude binnenstad met de moderne kroonjuwelen van deze fenomenale Spaanse stad. De Ciudad de las Artes y las Sciencias, zeven architectonische hoogstandjes omringd door groen en water.
In dit kilometers lange stadspark is iedereen in beweging. Een lang lint van hardlopers, wandelende families, fietsers en mountainbikers. Geïnspireerd slinger ik een tweet de wereld in, voorzien van een foto met een groep hardlopers.
"Groen houdt de stad vitaal", antwoordde Pelle Rietveld direct. En hij heeft groot gelijk. Als je dit park bezoekt besef je meteen wat groen in de stad doet met haar bewoners.
Maar waarom moest ik denken aan mijn stadgenoten in Leiden, de wijkbewoners die onlangs een actiecomité inrichtten om hun wijk te behoeden voor snode plannen voor de herinrichting van een park? Laat ik het uitleggen.
Eén van hen had de euvele moed gehad om een idee te lanceren voor een nieuwe ontwerp. Het park vormt nu een onsamenhangend geheel van wandelgebied, kinderspeeltuin en sportverenigingen, dat kon beter in zijn ogen. Geheel in de geest van hoe men dat in Valencia heeft aangepakt overigens. Een open en toegankelijk groen gebied waarin ook sportvoorzieningen zijn ondergebracht. Tijdens mijn ritje door de tuinen van Valencia ontwaarde ik sportvoorzieningen voor voetbal, rugby, atletiek en honkbal. Maar ook fitness toestellen voor de ongeorganiseerde sporter, speeltuintjes en zelfs een school.
Een ontwerp waarin groen en sport één geheel vormen in plaats van strijden om de beschikbare ruimte. Het idee is helaas al weer van tafel. Terwijl ik mijn blik laat glijden over de wirwar aan bewegende personen in het Jardin del Turia schud ik mijn hoofd. Mijn dochter kijkt me vragend aan. Met een glimlach stel ik haar gerust: "Kom, we gaan nog een stukje fietsen."
