Hoe sporters in één dag een reuzensprong maken

Waar verschillende werelden bij elkaar komen gebeurt altijd iets interessants. Zeker als dit plaatsvindt buiten de context van het dagelijks werk. Afgelopen week was ik te gast bij een gezamenlijke dag van de Leergang Management Betaald Voetbal van KNVB Expertise en het Sports Leadership programma van Nyenrode. 

Suze Thomma (kerndocent bij de KNVB) en Joscha De Vries (mede-eigenaar van Hiemstra en De Vries en deelnemer aan het Nyenrode programma) namen het initiatief voor deze dag, vakkundig gerealiseerd door Conny Wenting en Bartel Berkhout van het Nyenrode Sports Leadership programma. 

Twee topsporters, waarvan ik er één aandroeg vanuit Wij zijn Sport, presenteerden hun droom van het winnen van Olympisch goud. De deelnemers aan de leergangen gingen vervolgens aan de slag om hun opgedane kennis aan te wenden voor één vraag: Wat is er nodig om deze droom waar te maken? 

Samen met onder andere Arno van Gerven (directeur Sportbedrijf Dordrecht) en Tjienta van Pelt (directeur Gelderse Sportfederatie) mocht ik, als crowdfunding expert in de sport, meedenken in dit proces. 

Na een dag vol interactie bleken de resultaten voor deze twee sporters indrukwekkend en van grote waarde. Mountainbiker Erik Groen en windsurfer Sara Wennekes breidden in één klap hun netwerk uit met een dertigtal sportprofessionals. En of het nu om confronterende feedback ging, om tips voor het vormen van hun persoonlijke merk of om een connectie naar een potentiële sponsor, met de opbrengst van deze dag kunnen zij een reuzensprong maken.

Het zette mij aan het denken. Via Wij zijn Sport maak ik wekelijks kennis met sporters zoals Sara en Erik. Er zijn in Nederland vele honderden sporters net als zij. Grotendeels op eigen kracht jagen zij hun droom na. Steeds minder van hen kunnen rekenen op ondersteuning vanuit een sportbond, een RTC, NTC of CTO. Het leidt er toe dat sporters in toenemende mate ondernemende vaardigheden dienen te ontwikkelen. Aandacht voor hun eigen branding, voor het opbouwen van een achterban en voor financiering is nodig.

Tijdens deze dag zag ik twee sporters de kans krijgen om in korte tijd een enorme sprong te gaan maken, dankzij de toegang tot een netwerk van professionals uit alle hoeken van de sport en het bedrijfsleven. Voor hen werd dit een unieke leerervaring. Wat zou ik het veel méér sporters gunnen om ook zoiets te ervaren!

De ontnuchterende cijfers achter de heilige Olympische graal - Het debacle van Sochi

Sochi 2014 brak vele records. Niet eerder telde de Winterspelen zoveel deelnemers, uit een recordaantal deelnemende landen. Het IOC verdiende 1,26 miljard dollar aan de uitzendrechten. Maar ook, de kosten per onderdeel waren veruit het hoogste van alle Spelen tot nu toe georganiseerd. De duurste Spelen ooit, vrijwel compleet (96,5%) betaald door de Russische overheid. 

In mei publiceerde Eurasian Geography and Economics, een gezaghebbend wetenschappelijk tijdschrift, een uitgebreid onderzoek naar de kosten en de effecten van de Olympische Winterspelen in Sochi. Na het lezen van de bevindingen van de academici, verbonden aan de universiteiten van Zurich en Birmingham, beklijft het besef. Groteske ambities van organisatiecomités en regeringsleiders vooraf steken schril af bij de ontnuchterende realiteit nadien. Het IOC kan niet langer de andere kant op kijken bij deze ontwikkelingen. 

Vierenhalf keer de begroting

Terug naar 2009. De schrijvers van het bidbook voor Sochi hadden ruim gerekend. Er zou $12 miljard nodig zijn voor de metamorfose van de badplaats aan de Zwarte Zee tot een Olympische arena. Volgens de onderzoekers stokt de teller uiteindelijk op $55 miljard, Vierenhalf keer zoveel als begroot werd. Het rapport bestempelt de sterke verwevenheid tussen politiek en bedrijfsleven (corruptie?) en het feit dat de Spelen een 'fixed date' hebben als factoren voor de immense overschrijdingen.

De Spelen van Sochi moesten de katalysator worden voor de ontwikkeling van het gebied, hét visitekaartje voor het moderne Rusland. Badplaats en berg werden samengevoegd tot een locatie die zich kon meten met de mondaine hotspots in de wereld. Zo zou Sochi nog vele jaren profiteren van de komst van de Spelen en zou het imago van Rusland ten overstaan van de wereld een boost krijgen.

Molensteen van 1,2 miljard dollar per jaar

Het rapport is klip en klaar. Beide doelen zijn bij lange na niet gehaald. De conclusies zijn ontnuchterend, op zijn minst. Sochi heeft zichzelf infrastructureel een XXL maatpak aan laten meten terwijl een maatje S in dit post-Olympische tijdperk had volstaan. Een overschot aan hotelbedden zorgt voor moordende concurrentie, Olympische stadions liggen er desolaat bij door gebrek aan evenementen en de verbindingen in de regio zijn belabberd als gevolg van haperende samenwerking tussen vervoersaanbieders. Er staan in het Olympisch stadion weliswaar wedstrijden gepland voor het WK van 2018 maar een vaste bespeler ontbreekt. En Rusland krijgt jaarlijks de rekening van 1,2 miljard dollar gepresenteerd om dat XXL pak enigszins toonbaar te houden.

Verantwoordelijkheid IOC

Het rapport is basismateriaal voor de Olympische beweging. Het roept namelijk de vraag op wie bij het toewijzen van dergelijke mondiale evenementen welke verantwoordelijkheid moet nemen. Je kunt na het lezen van het rapport redeneren dat dit alles vooral het probleem van Rusland is. Het IOC ziet haar eisen voor het inrichten van de Olympische arena ingewilligd, steekt aanzienlijke winsten in de zak en verhuist met haar gevolg naar de volgende stad.

Dat kan dus echt niet meer. Dit rapport maakt duidelijker dan ooit dat het IOC bij de beoordeling van locaties voor de Spelen verder moet gaan kijken dan de neus lang is. Het zal kritischer moeten zijn op de ronkende ambities van regeringsleiders en organisatiecomités die in de toewijzing van de Spelen de heilige graal zien. 

Het zullen sterke schouders zijn die een dergelijke verantwoordelijkheid kunnen dragen. De laatste jaren lijkt het organiseren van mondiale sportevenementen voorbehouden aan landen met centralistisch ingestelde regeringen, gedreven door grootheidswaanzin. Laten we hopen dat het IOC met die trend gaat breken. 

Een vitale stad is een groene stad

Bewoners die te hoop lopen tegen plannen om het park in hun wijk te revitaliseren. Aan hen moest ik denken toen ik afgelopen week voor het eerst door het Jardin del Turia fietste. Hoeveel ophef zou de aanleg van deze kilometers lange groene ader door het prachtige Valencia hebben gegeven? En welke visionaire stadsbestuurders hadden de euvele moed om dit destijds door te zetten? 

Het lijkt wel of elke Valenciaan de hardloopschoenen heeft ondergebonden. Dwars door hun stad lopen de tuinen van Turia, aangelegd op de droog gelegde rivierbedding. Zo verbindt deze groene ader de oude binnenstad met de moderne kroonjuwelen van deze fenomenale Spaanse stad. De Ciudad de las Artes y las Sciencias, zeven architectonische hoogstandjes omringd door groen en water. 

In dit kilometers lange stadspark is iedereen in beweging. Een lang lint van hardlopers, wandelende families, fietsers en mountainbikers. Geïnspireerd slinger ik een tweet de wereld in, voorzien van een foto met een groep hardlopers. 

"Groen houdt de stad vitaal", antwoordde Pelle Rietveld direct. En hij heeft groot gelijk. Als je dit park bezoekt besef je meteen wat groen in de stad doet met haar bewoners.

Maar waarom moest ik denken aan mijn stadgenoten in Leiden, de wijkbewoners die onlangs een actiecomité inrichtten om hun wijk te behoeden voor snode plannen voor de herinrichting van een park? Laat ik het uitleggen.

Eén van hen had de euvele moed gehad om een idee te lanceren voor een nieuwe ontwerp. Het park vormt nu een onsamenhangend geheel van wandelgebied, kinderspeeltuin en sportverenigingen, dat kon beter in zijn ogen. Geheel in de geest van hoe men dat in Valencia heeft aangepakt overigens. Een open en toegankelijk groen gebied waarin ook sportvoorzieningen zijn ondergebracht. Tijdens mijn ritje door de tuinen van Valencia ontwaarde ik sportvoorzieningen voor voetbal, rugby, atletiek en honkbal. Maar ook fitness toestellen voor de ongeorganiseerde sporter, speeltuintjes en zelfs een school.

Een ontwerp waarin groen en sport één geheel vormen in plaats van strijden om de beschikbare ruimte. Het idee is helaas al weer van tafel. Terwijl ik mijn blik laat glijden over de wirwar aan bewegende personen in het Jardin del Turia schud ik mijn hoofd. Mijn dochter kijkt me vragend aan. Met een glimlach stel ik haar gerust: "Kom, we gaan nog een stukje fietsen."

Show me the money - Inspiratie voor geldzoekers

'Het was gewoon een goed idee.' Het doodeenvoudige antwoord op de vraag waarom De Coolste baan van Nederland een succes werd, doet de zaal in lachen uitbarsten. 'Ik kon in één zin uitleggen wat we gingen doen, namelijk schaatsen in het Olympisch stadion. En vrijwel iedereen was gelijk enthousiast.' Sportondernemer Patrick Wouters van den Oudenweijer is één van de negen mensen die marketeer Marcel Beerthuizen interviewde voor zijn eerste boek 'Show me the money'. Hij presenteerde het gisteren in het Rijksmuseum voor een bont gezelschap van vertegenwoordigers uit de goede doelenwereld, de cultuur en de sport. Gemene deler? De jacht naar fondsen.

Net als in het boek hadden de negen geïnterviewden ook bij de boekpresentatie zelf een prominente rol. In twee sessies deden zij mee aan een door Beerthuizen geleide paneldiscussie. Goed voor een gezonde dosis inspiratie. Oprichter van KiKa bijvoorbeeld, Frits Hirschstein. Achter zijn ogenschijnlijk kalme uitstraling gaat een drive schuil die er voor heeft gezorgd dat KiKa het meest gewaardeerde goede doel van Nederland werd. Of de holistische benadering van de donateur door Greenpeace fondsenwerver Reinier Spruit. Zijn betoog dat een donateur meer geeft dan geld alleen en dat je daar als fondsenwerver op dient in te spelen, sloeg wat mij betreft de spijker op de kop. 

Crowdfunding expert Ronald Kleverlaan wees op de switch die veel fondsenwervers dienen te maken als ze crowdfunding overwegen. 'Het doel komt centraal te staan en niet zozeer de organisatie of het merk zelf'.

Herwaardering particulier initiatief

Niet zo lang geleden ontmoette ik hem bij een ronde tafel van het ministerie van VWS en net als toen was ik gelijk geboeid door professor Theo Schuyt, hoogleraar filantropie aan de VU. Het enthousiasme waarmee hij verhaalt over het particulier initiatief in Nederland is het enige goede verhaal, in contrast met de in zijn ogen prietpraat uit Den Haag over de participatiemaatschappij. 'Eigenlijk zegt men daar: "Wast u uw oude moeder voortaan zelf maar". Politici zijn de aansluiting met de maatschappij kwijt, laten we hier beginnen om te zorgen voor een herwaardering van het particulier initiatief in Nederland.' Het leverde de aimabele academicus een applaus van de zaal op.

Millenials

Beerthuizen benadrukte met dit boek geen 'How to..' gids te hebben willen uitbrengen. Het boek dient als inspiratie voor ieder die zijn ambitie of droom wil verwezenlijken en daarvoor geld zoekt. Ik ga het met belangstelling lezen. De bijdragen van de geïnterviewden bij de presentatie smaakten in ieder geval naar meer. 

Wat ik wel opvallend vond was het lage percentage millenials in de zaal. Uit onderzoek blijkt dat juist deze generatie (1980-2000) zelf het verschil wil maken op weg naar een betere wereld en dat ook van bedrijven en organisaties verwacht. Een generatie die belangrijke impulsen kan geven aan de jacht naar fondsen lijkt me. Dat raakt meteen ook aan een ander punt van kritiek. Vrijwel alle geïnterviewden zijn man. Waren er echt niet meer vrouwen met aansprekende en inspirerende ervaringen in de wereld van de fondsenwerving?

De Red Sox hebben er twee fans bij

"The evil empire." De gids spuugt de woorden bijna uit. Dat sterspeler Babe Ruth ooit verkaste naar New York is zoveel jaren later nog een open wond. Van Yankees houden ze niet, hier in Boston.

Samen met mijn gezin doe ik de tour van Fenway Park. Elk uur van de dag trekt een groep door dit stadion van de Boston Red Sox. Dag in, dag uit. In deze groep bespeur ik Europeanen, Amerikanen uit alle windstreken maar ook een handjevol Blue Jays fans. De tegenstander van die avond. Het tekent de magie van het baseball in het algemeen en de Boston Red Sox in het bijzonder. Dé exponent van 'America's favorite passtime'. Ik spreek een man uit Wisconsin, die met zijn vrouw Boston bezoekt voor een wedstrijd van de Red Sox. Hij kijkt me niet-begrijpend aan als hij mijn verwondering ziet. Sport is hier meer dan een belangrijke bijzaak.

Green Monster

De Red Sox zijn 'huge', dat merk je bijvoorbeeld als je de imposante fanshop naast het stadion bezoekt. En tijdens de tour. De verhalen van de gids zijn om van te smullen. In dit oudste nog in gebruik zijnde baseball stadion spelen de Red Sox sinds 1912. Onvermoeibaar lepelt de gids verhalen op, over het handmatig bediende scorebord in The Green Monster (de grote groene wand die een deel van het speelveld begrenst), over de gele palen aan twee zijden langs het veld ('Pesky's pole'), over dat ene rode stoeltje en over legende Tom Yawkey (eigenaar van de Red Sox tussen 1933 en 1976). 

Twee nieuwe fans

Als ik af en toe naast me kijk tijdens de tour zie ik mijn dochters (8 en 10) vol ontzag rondkijken. Ze begrijpen weinig van de verhalen van de gids. En baseball is voor hen een relatief onbekende sport. Maar de atmosfeer in dit groene monster maakt op hen ook indruk.
Als we onze roadtrip door New England vervolgen merk ik dat eens te meer. Terwijl ik aan het einde van een lange dag op de hotelkamer inschakel op een Red Sox wedstrijd (tegen de Yankees nota bene) springen de meiden op van hun spelletje en zetten hun in de fanshop gekochte caps op. Want dat brengt geluk, weten zij.

Papa glimlacht.

Een tientje voor Belkin - Waarom ik me als fan niet serieus genomen voel

Belkin stopt met de sponsoring van Bau en Lau. De ploeg waarvoor Nederland afgelopen zomer op de banken stond, wordt in het voortbestaan bedreigd. Om dat te voorkomen is manager Richard Plugge een actie gestart. Hij vraagt via de Belkin site fans om een tientje te doneren. Het levert prompt publiciteit op, Plugge wil natuurlijk laten zien hoe zeer zijn ploeg wordt gesteund in Nederland. Een goede zet? Of paniekvoetbal?

Duurzaam?
Fans betrekken voor de financiering van sport. Het is afgelopen jaar een thema geworden, vooral door het feit dat zowel overheid als bedrijfsleven minder geld in sport investeren. Geïnspireerd door het succes in andere sectoren is crowdfunding als instrument nu ook ontdekt door de sport. De manier waarop Belkin het nu toepast is in mijn ogen echter niet de juiste. Het zal op korte termijn best de nodige pegels en publiciteit opleveren. Op deze manier zal het echter geen duurzame oplossing zijn, daarvoor ontbreken teveel ingrediënten van een succesvolle crowdfunding aanpak.

Ingrediënten voor succes
Is er een doel bijvoorbeeld, en wordt uitgelegd welk bedrag daar voor nodig is? Nee. Zijn er tegenprestaties voor de fans waarin hun betrokkenheid tot uiting komt? Nee. Zijn de renners persoonlijk betrokken bij de actie en bij de tegenprestaties? Nee. Is het transparant hoe de actie loopt? Nee.
Stuk voor stuk relevante elementen van een crowdfunding aanpak die de kans op succes vergroten. In alle eerlijkheid vind ik dat Belkin de fans op deze manier niet erg serieus neemt. Je mag een tientje doneren omdat jullie met zoveel miljoenen zo van ons genoten vorig jaar, zo lees ik het.

Insteek richting fans
Manager Richard Plugge haalt in een nieuwsitem bij de NOS de Kees Jongkind documentaire aan, waar 2 miljoen mensen met veel plezier naar keken. Ik ook trouwens! Als al die mensen nu eens een tientje zouden storten? Een zwakke redenering wat mij betreft. Omdat we met zijn allen zo genoten van deze documentaire, nota bene gemaakt met geld van de belastingbetaler, zouden we nu toch minimaal een tientje extra moeten overmaken? Anders kunnen we voortaan dit soort leuke docu's niet meer bekijken? Nee, dat lijkt me niet de juiste insteek richting fans.

Als je wilt dat mensen betrokken raken bij je plannen voor de toekomst zul je het op een andere manier moeten aanpakken. Er is meer nodig dan het verbouwen van je webshop tot donatievehikel om dat te bereiken.

Gouden Spike verdient het om ontdekt te worden

Eén van de geneugten van het runnen van een crowdfunding platform in de sport is dat ik als sportliefhebber regelmatig een voor mij onbekend onderdeel van de sport binnenstap. Ik ben opgegroeid met voetbal en tennis, dat betekent dat ik alles weet van de competities, de toernooien en het verenigingsleven in die sporten. Met Wij zijn Sport werken we voor álle sporten. En dus ontdek ik nieuwe werelden. Zo ook vandaag.

Ik bezocht een atletiek evenement, de Gouden Spike. In mijn eigen stad nog wel. Een jaarlijks hoogtepunt voor de plaatselijke atletiekvereniging, dit jaar alweer voor de 43e keer. Grote namen in de Nederlandse atletiek als Kamiel Maase, Gregory Sedoc, Rutger Smith en Marlou van Rhijn wonnen hem al eens, die Gouden Spike. Op naar het Leidse Hout dus om daar, verscholen tussen het groen, dit topsport pareltje te ontdekken.

Overal atleten

Het eerste dat opvalt als ik de prachtig gelegen accommodatie betreed? Ik zie overal atleten. Gewoon aan te raken bijna. Dit is een sport met vele gezichten, letterlijk. Lopers, springers, werpers, stoters. Warmlopend, rekkend en strekkend. En het wemelt er van de vrijwilligers, herkenbaar aan hun zwarte shirt met gouden opdruk. Man, wat heb je een hoop mensen nodig om een atletiekwedstrijd te organiseren.

Ze vervullen hun rol met verve overigens, die vrijwilligers. Ook het publiek is ter zake kundig. Ik heb het idee dat dat nodig is bij deze sport. Het is voor een buitenstaander als ik niet direct een sport met een hoge amusementswaarde. Dat is overigens snel opgelost. Gewoon één van die betrokken toeschouwers aanspreken en je laten voorlichten over wat er voor je neus gebeurt.

In drie uur tijd rijgen de loop- en technische nummers zich aan één. Het zijn wedstrijden in een wedstrijd. Het draait om limieten. Het lijkt er minder toe te doen welke onderlinge klassering je haalt. Iedereen voert zijn eigen (wed)strijd.

Ik heb me goed vermaakt. De Gouden Spike is een topsport evenement van formaat. Goed georganiseerd bovendien. Een evenement voor de kenner, dat wel. De nationale top komt er in actie, op de 10.000 meter was er zelfs sprake van een sterk internationaal veld. Dit heeft de potentie om veel meer sportliefhebbers aan te trekken. Ik gun dit evenement een groter publiek.

Volgens mij ligt de sleutel bij het vergroten van de amusementswaarde. Denk aan side-events (voor kinderen bijvoorbeeld), aan promotie vooraf en aan manieren om de minder deskundige sportliefhebber ter plekke te onderhouden (met een app maar ook een showelement in het programma bijvoorbeeld). Als dat lukt dan gaan veel meer sportliefhebbers, net als ik, dit evenement op die prachtige sportaccommodatie tussen het groen van het Leidse Hout ontdekken.