Show me the money - Inspiratie voor geldzoekers

'Het was gewoon een goed idee.' Het doodeenvoudige antwoord op de vraag waarom De Coolste baan van Nederland een succes werd, doet de zaal in lachen uitbarsten. 'Ik kon in één zin uitleggen wat we gingen doen, namelijk schaatsen in het Olympisch stadion. En vrijwel iedereen was gelijk enthousiast.' Sportondernemer Patrick Wouters van den Oudenweijer is één van de negen mensen die marketeer Marcel Beerthuizen interviewde voor zijn eerste boek 'Show me the money'. Hij presenteerde het gisteren in het Rijksmuseum voor een bont gezelschap van vertegenwoordigers uit de goede doelenwereld, de cultuur en de sport. Gemene deler? De jacht naar fondsen.

Net als in het boek hadden de negen geïnterviewden ook bij de boekpresentatie zelf een prominente rol. In twee sessies deden zij mee aan een door Beerthuizen geleide paneldiscussie. Goed voor een gezonde dosis inspiratie. Oprichter van KiKa bijvoorbeeld, Frits Hirschstein. Achter zijn ogenschijnlijk kalme uitstraling gaat een drive schuil die er voor heeft gezorgd dat KiKa het meest gewaardeerde goede doel van Nederland werd. Of de holistische benadering van de donateur door Greenpeace fondsenwerver Reinier Spruit. Zijn betoog dat een donateur meer geeft dan geld alleen en dat je daar als fondsenwerver op dient in te spelen, sloeg wat mij betreft de spijker op de kop. 

Crowdfunding expert Ronald Kleverlaan wees op de switch die veel fondsenwervers dienen te maken als ze crowdfunding overwegen. 'Het doel komt centraal te staan en niet zozeer de organisatie of het merk zelf'.

Herwaardering particulier initiatief

Niet zo lang geleden ontmoette ik hem bij een ronde tafel van het ministerie van VWS en net als toen was ik gelijk geboeid door professor Theo Schuyt, hoogleraar filantropie aan de VU. Het enthousiasme waarmee hij verhaalt over het particulier initiatief in Nederland is het enige goede verhaal, in contrast met de in zijn ogen prietpraat uit Den Haag over de participatiemaatschappij. 'Eigenlijk zegt men daar: "Wast u uw oude moeder voortaan zelf maar". Politici zijn de aansluiting met de maatschappij kwijt, laten we hier beginnen om te zorgen voor een herwaardering van het particulier initiatief in Nederland.' Het leverde de aimabele academicus een applaus van de zaal op.

Millenials

Beerthuizen benadrukte met dit boek geen 'How to..' gids te hebben willen uitbrengen. Het boek dient als inspiratie voor ieder die zijn ambitie of droom wil verwezenlijken en daarvoor geld zoekt. Ik ga het met belangstelling lezen. De bijdragen van de geïnterviewden bij de presentatie smaakten in ieder geval naar meer. 

Wat ik wel opvallend vond was het lage percentage millenials in de zaal. Uit onderzoek blijkt dat juist deze generatie (1980-2000) zelf het verschil wil maken op weg naar een betere wereld en dat ook van bedrijven en organisaties verwacht. Een generatie die belangrijke impulsen kan geven aan de jacht naar fondsen lijkt me. Dat raakt meteen ook aan een ander punt van kritiek. Vrijwel alle geïnterviewden zijn man. Waren er echt niet meer vrouwen met aansprekende en inspirerende ervaringen in de wereld van de fondsenwerving?

De Red Sox hebben er twee fans bij

"The evil empire." De gids spuugt de woorden bijna uit. Dat sterspeler Babe Ruth ooit verkaste naar New York is zoveel jaren later nog een open wond. Van Yankees houden ze niet, hier in Boston.

Samen met mijn gezin doe ik de tour van Fenway Park. Elk uur van de dag trekt een groep door dit stadion van de Boston Red Sox. Dag in, dag uit. In deze groep bespeur ik Europeanen, Amerikanen uit alle windstreken maar ook een handjevol Blue Jays fans. De tegenstander van die avond. Het tekent de magie van het baseball in het algemeen en de Boston Red Sox in het bijzonder. Dé exponent van 'America's favorite passtime'. Ik spreek een man uit Wisconsin, die met zijn vrouw Boston bezoekt voor een wedstrijd van de Red Sox. Hij kijkt me niet-begrijpend aan als hij mijn verwondering ziet. Sport is hier meer dan een belangrijke bijzaak.

Green Monster

De Red Sox zijn 'huge', dat merk je bijvoorbeeld als je de imposante fanshop naast het stadion bezoekt. En tijdens de tour. De verhalen van de gids zijn om van te smullen. In dit oudste nog in gebruik zijnde baseball stadion spelen de Red Sox sinds 1912. Onvermoeibaar lepelt de gids verhalen op, over het handmatig bediende scorebord in The Green Monster (de grote groene wand die een deel van het speelveld begrenst), over de gele palen aan twee zijden langs het veld ('Pesky's pole'), over dat ene rode stoeltje en over legende Tom Yawkey (eigenaar van de Red Sox tussen 1933 en 1976). 

Twee nieuwe fans

Als ik af en toe naast me kijk tijdens de tour zie ik mijn dochters (8 en 10) vol ontzag rondkijken. Ze begrijpen weinig van de verhalen van de gids. En baseball is voor hen een relatief onbekende sport. Maar de atmosfeer in dit groene monster maakt op hen ook indruk.
Als we onze roadtrip door New England vervolgen merk ik dat eens te meer. Terwijl ik aan het einde van een lange dag op de hotelkamer inschakel op een Red Sox wedstrijd (tegen de Yankees nota bene) springen de meiden op van hun spelletje en zetten hun in de fanshop gekochte caps op. Want dat brengt geluk, weten zij.

Papa glimlacht.

Een tientje voor Belkin - Waarom ik me als fan niet serieus genomen voel

Belkin stopt met de sponsoring van Bau en Lau. De ploeg waarvoor Nederland afgelopen zomer op de banken stond, wordt in het voortbestaan bedreigd. Om dat te voorkomen is manager Richard Plugge een actie gestart. Hij vraagt via de Belkin site fans om een tientje te doneren. Het levert prompt publiciteit op, Plugge wil natuurlijk laten zien hoe zeer zijn ploeg wordt gesteund in Nederland. Een goede zet? Of paniekvoetbal?

Duurzaam?
Fans betrekken voor de financiering van sport. Het is afgelopen jaar een thema geworden, vooral door het feit dat zowel overheid als bedrijfsleven minder geld in sport investeren. Geïnspireerd door het succes in andere sectoren is crowdfunding als instrument nu ook ontdekt door de sport. De manier waarop Belkin het nu toepast is in mijn ogen echter niet de juiste. Het zal op korte termijn best de nodige pegels en publiciteit opleveren. Op deze manier zal het echter geen duurzame oplossing zijn, daarvoor ontbreken teveel ingrediënten van een succesvolle crowdfunding aanpak.

Ingrediënten voor succes
Is er een doel bijvoorbeeld, en wordt uitgelegd welk bedrag daar voor nodig is? Nee. Zijn er tegenprestaties voor de fans waarin hun betrokkenheid tot uiting komt? Nee. Zijn de renners persoonlijk betrokken bij de actie en bij de tegenprestaties? Nee. Is het transparant hoe de actie loopt? Nee.
Stuk voor stuk relevante elementen van een crowdfunding aanpak die de kans op succes vergroten. In alle eerlijkheid vind ik dat Belkin de fans op deze manier niet erg serieus neemt. Je mag een tientje doneren omdat jullie met zoveel miljoenen zo van ons genoten vorig jaar, zo lees ik het.

Insteek richting fans
Manager Richard Plugge haalt in een nieuwsitem bij de NOS de Kees Jongkind documentaire aan, waar 2 miljoen mensen met veel plezier naar keken. Ik ook trouwens! Als al die mensen nu eens een tientje zouden storten? Een zwakke redenering wat mij betreft. Omdat we met zijn allen zo genoten van deze documentaire, nota bene gemaakt met geld van de belastingbetaler, zouden we nu toch minimaal een tientje extra moeten overmaken? Anders kunnen we voortaan dit soort leuke docu's niet meer bekijken? Nee, dat lijkt me niet de juiste insteek richting fans.

Als je wilt dat mensen betrokken raken bij je plannen voor de toekomst zul je het op een andere manier moeten aanpakken. Er is meer nodig dan het verbouwen van je webshop tot donatievehikel om dat te bereiken.

Gouden Spike verdient het om ontdekt te worden

Eén van de geneugten van het runnen van een crowdfunding platform in de sport is dat ik als sportliefhebber regelmatig een voor mij onbekend onderdeel van de sport binnenstap. Ik ben opgegroeid met voetbal en tennis, dat betekent dat ik alles weet van de competities, de toernooien en het verenigingsleven in die sporten. Met Wij zijn Sport werken we voor álle sporten. En dus ontdek ik nieuwe werelden. Zo ook vandaag.

Ik bezocht een atletiek evenement, de Gouden Spike. In mijn eigen stad nog wel. Een jaarlijks hoogtepunt voor de plaatselijke atletiekvereniging, dit jaar alweer voor de 43e keer. Grote namen in de Nederlandse atletiek als Kamiel Maase, Gregory Sedoc, Rutger Smith en Marlou van Rhijn wonnen hem al eens, die Gouden Spike. Op naar het Leidse Hout dus om daar, verscholen tussen het groen, dit topsport pareltje te ontdekken.

Overal atleten

Het eerste dat opvalt als ik de prachtig gelegen accommodatie betreed? Ik zie overal atleten. Gewoon aan te raken bijna. Dit is een sport met vele gezichten, letterlijk. Lopers, springers, werpers, stoters. Warmlopend, rekkend en strekkend. En het wemelt er van de vrijwilligers, herkenbaar aan hun zwarte shirt met gouden opdruk. Man, wat heb je een hoop mensen nodig om een atletiekwedstrijd te organiseren.

Ze vervullen hun rol met verve overigens, die vrijwilligers. Ook het publiek is ter zake kundig. Ik heb het idee dat dat nodig is bij deze sport. Het is voor een buitenstaander als ik niet direct een sport met een hoge amusementswaarde. Dat is overigens snel opgelost. Gewoon één van die betrokken toeschouwers aanspreken en je laten voorlichten over wat er voor je neus gebeurt.

In drie uur tijd rijgen de loop- en technische nummers zich aan één. Het zijn wedstrijden in een wedstrijd. Het draait om limieten. Het lijkt er minder toe te doen welke onderlinge klassering je haalt. Iedereen voert zijn eigen (wed)strijd.

Ik heb me goed vermaakt. De Gouden Spike is een topsport evenement van formaat. Goed georganiseerd bovendien. Een evenement voor de kenner, dat wel. De nationale top komt er in actie, op de 10.000 meter was er zelfs sprake van een sterk internationaal veld. Dit heeft de potentie om veel meer sportliefhebbers aan te trekken. Ik gun dit evenement een groter publiek.

Volgens mij ligt de sleutel bij het vergroten van de amusementswaarde. Denk aan side-events (voor kinderen bijvoorbeeld), aan promotie vooraf en aan manieren om de minder deskundige sportliefhebber ter plekke te onderhouden (met een app maar ook een showelement in het programma bijvoorbeeld). Als dat lukt dan gaan veel meer sportliefhebbers, net als ik, dit evenement op die prachtige sportaccommodatie tussen het groen van het Leidse Hout ontdekken.

Kinderen creëren idolen

Het Wagener stadion, afgelopen donderdag. 10 kersverse Europese kampioenen waaronder een tweevoudig winnares van Olympisch goud. En 30 kinderen.

De nationale hockeytempel was het decor van het nakomen van een afspraak. De dames van Amsterdam werden in 2013 landskampioen en kwalificeerden zich zo voor de EHCCC, anders gezegd de Europa Cup voor clubteams. Een toernooi waarvoor zij zich optimaal wilden voorbereiden en waarvoor extra geld nodig was. Samen met Wij zijn Sport zetten zij een crowdfunding campagne op. Leuke, vaak hockeygerelateerde tegenprestaties van het team in ruil voor een donatie.

Zo ontstond voor hockeyfans de mogelijkheid om met velen een Europa Cup mogelijk te maken. De campagne slaagde ruimschoots en kreeg door de winst van Amsterdam extra glans. Slechts drie dagen na de finale was het 'giveback time' voor de meiden. Ruim 30 kids van clubs uit Noord-Holland, Zuid-Holland en Utrecht verzamelden zich in het Wagner stadion voor een clinic. Eén van die kinderen was mijn dochter. Zij beleefde een onvergetelijke middag.

Want kinderen creëren idolen. En alles wat daar voor nodig is, is persoonlijke betrokkenheid. Als dat ergens duidelijk werd, was dat deze middag. Twee uur getraind worden door het beste hockeyteam van Europa. Persoonlijke aandacht krijgen van een tweevoudig Olympisch kampioen, een aai over je bol van de keeper van Jong Oranje, dat doet iets met kinderen. De kracht van sport, op micro niveau. De handtekeningen van de speelsters op de sweater van mijn dochter zijn er nog het bewijs van. Die wordt niet meer gewassen. Ze moest echt op haar tenen lopen tijdens de training, het deerde haar niet. Ze genoot, deze ervaring blijft haar zeker bij. Dankzij de inspanningen van de meiden van Amsterdam die met elkaar een fantastische tegenprestatie organiseerden voor hun funders. Heel tof!

Een topsporter of topsportteam steunen in ruil voor een tegenprestatie? Mijn dochter kan het iedereen aanraden. En Kiki heeft er een fan bij!

Stemverklaring - Wat is in Leiden een stem vóór de sport?

Als je de sport in Leiden een warm hart toe draagt, welke partij behartigt dan het beste jouw belang? Ofwel, op welke partij stem je woensdag als sport prioriteit heeft? Na de bestudering van de verkiezingsprogramma’s en de huidige situatie op het gebied van sport in de Sleutelstad kom ik tot een stemadvies. Lees maar mee.

93% van de gemeenten geeft aan te bezuinigen op sport als gevolg van de recessie. Dat doen zij door hogere tarieven voor gebruik van de accommodaties, minder subsidies en minder renovatie en onderhoud.

En wat doet Leiden na 19 maart? Uit het partijoverzicht in het Leidsch Dagblad van afgelopen zaterdag viel over sport zeer weinig af te leiden. Dat was reden voor Jeroen Straathof om de vraag dan maar op Twitter te stellen.

VVD, CDA, D66 en GroenLinks kwamen met een reactie. Los van de politieke retoriek bleken deze partijen behoorlijk eensgezind. Er wordt niet op sport bezuinigd en we houden ons aan het beleid en het geld dat in de sportnota van 2012 is vastgesteld.

Inhaalslag

Dat klinkt relatief positief. Leiden houdt vast aan de nullijn als het om sport gaat, er komen geen bezuinigingen. Maar voor de echte sportliefhebber loont het om een slag dieper te gaan.

En dus heb ik de sportnota van 2012 er nog maar eens bij gepakt. Voldoende en kwalitatief goede sportvoorzieningen, sterke verenigingen en 75% van de Leidenaars sport of beweegt in 2016. Dat zijn de speerpunten van de nota. Het eerste punt is gezien de jarenlange veronachtzaming van sportaccommodaties in deze stad het meest belangrijk omdat het om investeringen vraagt, in de periode 2013-2025 ruim 34 miljoen euro. Tweederde van dat geld gaat naar de vervanging van de 30 jaar oude Vijf Mei hal inclusief zwembad en het opknappen van de verouderde ijsbaan.

Zoekopdracht 'sport' in de programma's

De lijn van de nota is duidelijk. Herstellen wat er in alle jaren daarvoor is nagelaten en vanuit die basis meer Leidenaren aan het sporten of bewegen krijgen. Tijd om de verkiezingsprogramma’s van de partijen door te spitten op dit thema. Een eenvoudige zoekopdracht op het woord ‘sport’ geeft het volgende beeld:

Partij	Aantal malen ‘sport’ in programma
D66	82
CDA	36
SP	26
GroenLinks	22
PvdA	19
VVD	14
CU	13
SLO	11
Leefbaar	7
Partij vd Dieren	3

Er is één duidelijke uitschieter. Op basis van het aantal vermeldingen concludeer ik dat sport in de aanloop naar het verkiezingsprogramma bij D66 in ieder geval de meeste aandacht heeft gekregen ten opzichte van andere partijen. Als er al een partij aanspraak zou willen maken op de geuzennaam ‘Sportpartij van Leiden’ dan zijn het de Democraten. Uiteindelijk kwam de sportnota ook tot stand onder één van hun wethouders.

Inhoudelijk zijn de partijen, geheel in lijn met de reacties op Twitter, vrij eensgezind als het op sport aankomt. Er zijn wat verschillen van mening over ondersteuning van topsport door de gemeente (VVD en CU tegen, PvdA voor), de PvdA wil het schoolzwemmen weer invoeren en GroenLinks ziet wel iets in een sportmakelaar om belangen van verenigingen zo goed mogelijk op elkaar af te stemmen. Maar op de grote lijnen van de sportnota vinden alle partijen elkaar wel.

Stemadvies als je om sport geeft

Wat betekent dat nu voor de kiezer? Welk stemadvies zou ik geven als je om sport in Leiden geeft?

Sport wordt voor burgers de komende jaren duurder. Sportaanbieders als verenigingen, commerciële sportcentra en zwembaden staan onder financiële druk. De gemeente gaat dat niet compenseren, de rekening komt dus in toenemende mate bij de gebruiker te liggen. Dat hoeft niet per se negatief te zijn, mits gemeenten regelgeving en tariefsverhogingen beperkt houden en echt werk maken van het faciliteren van sterkere verenigingen. Dat vraagt om partijen met een bewezen track record in sport, met een visie op particulier-private samenwerking en met mensen die intrinsiek in sport zijn geïnteresseerd.

Ik stem woensdag D66. 

Doorgaan waar anderen stoppen - Larisa Yurkiw

Het is de nachtmerrie van elke topsporter. Een kapotte knie, vlak vóór de Olympische Spelen in je eigen land. Twee jaar revalideren om vervolgens uit het nationale team gegooid te worden. Zelf 150.000 dollar aan fondsen werven en op eigen kracht Sochi halen. Dat is het onwaarschijnlijke verhaal van een prachtige Canadese sportvrouw. Lees mee.

Larisa Yurkiw. Geboren en getogen in de bergen van Owen Sound Ontario, Canada. De snelste alpine skiër van haar land, klaar om te schitteren op de Olympische Spelen van 2010 in Vancouver. Een val tijdens een trainingsafdaling in Val d’Isere in december 2009 doorkruist haar droom. Terwijl in Whistler de medailles worden verdeeld, verbijt Larisa de tranen vanaf haar bed, haar benen in de hoogte. Een langdurige revalidatie volgt.

       

Zal zij ooit volledig herstellen? Er zijn drie operaties nodig. Twee jaar werkt ze keihard aan haar terugkeer. Klaar om alsnog haar droom te beleven. In Sochi dit keer. Ze wordt weer opgenomen in het nationale team, al is er weinig geld voor de alpine nummers.

Crowdfunding

Gezien de penibele financiële situatie voor de afdalers besluit de ondernemende Larisa een crowdfunding campagne te starten. Het lukt haar om 22.000 dollar op te halen via het Canadese platform Pursuit. Haar mailbox loopt over. Media pakken het verhaal op, niet in het minst vanwege de rake campagnevideo en de frisse en zelfverzekerde uitstraling van Larisa. Het levert haar veel publiciteit en een schare trouwe fans op. 

Het seizoen 2012-2013 wordt echter geen succes. Twijfels hebben Larisa in haar greep, kan ze ooit haar oude niveau weer halen? Resultaten blijven uit. De coaches van het nationale team zien meer potentie in andere skiërs. Zij gaat niet voor de medailles zorgen. Exit Larisa. Na zeven jaar in de nationale ploeg staat ze er in de zomer van 2013 alleen voor. Een jaar vroeger dan gepland, wat de 25 jarige Larisa betreft.

Team Larisa

Doorgaan waar anderen stoppen. Haar droom moet geleefd worden, hoe dan ook. Gesterkt door de publiciteit en het succes van haar crowdfunding campagne besluit Larisa haar eigen team op te richten. Liefst 150.000 dollar heeft ze nodig voor een eigen missie naar Sochi. Een kansloze zaak?

Niet voor Larisa. Ze neemt haar lot in eigen hand. Met het succes van haar eerdere crowdfunding campagne als basis lukt het Larisa om zelf bedrijven en particulieren te interesseren in haar verhaal. Een bank voor Canadezen met Oekraïense wortels doet de eerste stap. Ze steunen Larisa, wiens ouders van Oekraïense afkomst zijn.  Later volgen meer bedrijven. Team Larisa is op weg naar Sochi. Onafhankelijk van de bond, op eigen kracht. Met een eigen coach, die ook het lef heeft in haar te investeren.

Een ander perspectief

Larisa traint in de zomer met het Duitse team op de gletsjer van Zermatt. Een leven buiten het nationale team vormt haar. ‘Voor het eerst in mijn leven weet ik wat een skipas eigenlijk kost’, verklaart ze in een interview. Eind 2013 verschijnt ze aan de start van het World Cup seizoen. Twee top 12 plaatsen in World Cup afdalingen, dat heeft ze nodig om een Olympische nominatie te verdienen. Een schijnbaar onmogelijke opgave. Ze kwam nooit hoger dan een zestiende plek in World Cups, ze haalde 5 top 30 noteringen in haar carrière tot nu toe.

      

Inspiratie
Canada, hier ben ik! Als 51e gestart haalt Larisa voor het eerst in haar leven een plek bij de top 10 van een World Cup.In Lake Louise, Canada nog wel. Opeens is ze nog maar één top 12 notering verwijderd van de Olympische Spelen. De Canadese bondscoach is er als de kippen bij om te benadrukken dat Larisa absoluut in de ploeg wordt opgenomen als ze aan de eis voldoet. Tijdens het World Cup weekend in Lake Louise blijkt nog maar eens hoe het doorzettingsvermogen en geloof in eigen kunnen van Larisa anderen inspireren. Vrijwilligers halen nog eens 6000 dollar op om Larisa te steunen.

         

Terug naar de plek van het drama

De World Cup trekt verder. Er volgt een wedstrijd in Val d’Isere, de plek waar het vier jaar geleden compleet mis ging. Zonder twijfel raast Larisa de berg af, het is niet genoeg voor een top 12 echter. Ze viert Kerstmis in Canada en verschijnt op zaterdag 11 januari 2014 aan de start in Altenmarkt Oostenrijk. Nog drie kansen op Sochi.

De piste in Altenmarkt ligt haar. Larisa zet een prachtige tijd neer. Ze wordt uiteindelijk zesde. En dan is de droom ineens werkelijkheid. Ze mag naar de Olympische Spelen. Zonder reserve bevestigt de Canadese bondscoach direct na de race dat ze voor haar land mag uitkomen in Sochi. Canadese supporters lanceren meteen een Facebook pagina om Larisa als vlaggendrager te promoten. De pagina heeft inmiddels 2400 likes.

Doorzettingsvermogen, initiatief en een rotsvast geloof

Een vrouw die tot twee keer toe knock-out leek te zijn, eerst door een blessure en daarna door een besluit van de bond, blijft trouw aan haar sport. Ze kiest haar eigen pad, met hulp van een trouwe schare fans, van haar coach en van een groep bedrijven die in haar geloven. Straks leeft ze haar droom op de hellingen van de Kaukasus. In Sochi mag ze uitkomen voor haar land op drie onderdelen. Larisa Yurkiw. Respect. Go Canada!